Han ser ho

Han ser ho på ein anna måte enn ho gjør sjølv. Han seie vakre ting til ho, men når ho ser seg sjølv i spegelen, ser ho ikkje at ho er vakker. I spegelen, vart ho ikkje vakker. Ho har sletne tuppar, eit hår som har sett betre dagar, eit ansikt med svarte ringar rund augo. Eit ansikt med urein hud. Ho ser ikkje kva andre ser. Ho ser ikkje dei djupe auga, eller ein vakker sjel. Han seie vakre ting til ho, han kviskrar i øyrane hennar, kyssar ho over nakken. Ho følar seg avslappa. Det vart ein evig ho ikkje visste fantes. Ho er glad i han, men vart ho klar for å gje slepp?